ویژگیهای ساز قیچک
ساز قیچک ظاهری بسیار عجیب و متفاوت دارد و آن را میتواند ترکیبی از سازهای مختلف دانست. در واقع قیچک از نظر ظاهری بسیار شبیه به ویولن، ویولن سل و حتی کمانچه است!! این ساز یک ساز زهی است که با آرشه نواخته میشود. برای نواخن آن را شبیه کمانچه یا ویولن سل در دست میگیرند. اندازهی آن بسیار کوچکتر از ویولن سل است و در واقع شباهت آنها از نظر نحوهی نواختن و در دست گرفتن ساز است. با این حال یکی از انواع این ساز به نام قیچک بم، از نظر اندازه با ویولن سل قابل مقایسه است. قیچک از چهار بخش کلی تشکیل شده است: کاسهی طنینی، دسته، تارها و آرشه. کاسهی طنین ساز شباهت زیادی به ویلون دارد و گلابی شکل (گلابی معکوس یعنی بخش بالایی بزرگتر از بخش پایینی) است با این تفاوت که برعکس ویولن که پشتش صاف است، پشت کاسهی طنینی این ساز قوس دارد و شبیه ساز کمانچه حالت گود دارد. جنس کاسه از چوب گردو یا درخت توت است. دستهی تار تا نیمی روی کاسهی طنینی قرار دارد و نیمی دیگر در بالای آن است که کوکها رویش قرار دارند. تعداد تارها مانند ویولن چهار عدد و از جنس فلز است. آرشه نیز مانند آرشهی ویولن از موی اسب ساخته شده است. به طور کلی طول ساز در حدود 50 سانتیمتر است. استاد دین محمد زنگشاهی، علی محمد بلوچ، حسین فرهادپور، رحمت الله بدیعی، پروین صالح و اردشیر کامکار از معروفترین قیچک نوازان ایرانی هستند.
موسیقی در شهر هامبورگ
از جشنوارههای کلاسیک و الکترونیک گرفته تا تاریخ موسیقی و از کنسرتهای زنده تا فرهنگ موسیقی باشگاهی، چیزهای زیادی برای کشف در موسیقی هامبورگ وجود دارد. اولین خانه اپرای عمومی اروپا در سال 1678 در هامبورگ افتتاح شد و بزرگان موسیقی کلاسیک مانند برامس و تله مان در این شهر زندگی میکردهاند. سالن کنسرت Elbphilharmonie Hamburg، نقطهی عطف فرهنگی منحصر به فرد، فراتر از مرزهای شهری در هامبورگ ساخته شده است. هامبورگ دروازهی ورود به دنیای موسیقی است: در منطقهی سنت پائولی در دهه 1960 بود که بیتلز پایههای حرفهی جهانی خود را بنا نهاد. فستیوالهای موسیقی متعدد در هامبورگ و اطراف آن، مکانهای منحصربهفرد و مجموعهای از صداها تجربهای بینظیر از موسیقی را ایجاد میکنند. هامبورگ از موسیقی تنفس میکند و این را میتوان در کلوبهای متعدد شهر در اطراف ریپربان، در موزیکالها، سالنهای کنسرت و همچنین رویدادهای فضای باز این شهر احساس کرد.