ویژگیهای ساختاری ویولنسل
ویولنسل از نظر ساختاری بسیار شبیه به ویولن است. این ساز از چهار بخش اصلی، دسته، تارها، کاسهی طنینی و آرشه تشکیل شده است. دسته همان بخش بالایی کاسهی طنینی ست که کوکها روی آن قرار دارند و در زمان نواختن انگشتان روی آن قرار میگیرد. این ساز مانند ویولن چهار تار دارد که به ترتیب روی لا (سیم اول)، رِ (سیم دوم)، سُل (سیم سوم)، دو (سیم چهارم) کوک میشوند. آرشه نیز مشابه آرشهی ویولن از تار موی اسب تشکیل شده است و روی تارها کشیده میشود. کاسهی طنینی نیز گلابی شکل است. تفاوت اصلی ویولن و ویولنسل در اندازه و نحوهی نواختن آنهاست. ویولنسل یک پایهی فلزی دارد که روی زمین گذاشته میشود و بدنهی ساز بین پاهای نوازنده قرار میگیرد. از این ساز در گروه مختلفی از سبکهای موسیقی از جمله پاپ، جاز، راک، کلاسیک و حتی موسیقی فولک استفاده میشود. از معروفترین نوازندگان ویولنسل میتوان به مستیسلاف روستروپوویچ روسی، پیر فورنیه، لوئیجی بوکرینی، آدرین-فرانسوا سروه و ... اشاره کرد.
موسیقی در سنت جان
سنت جان همچنان بیشترین تعداد بار را نسبت به هر جای دیگری در کانادا دارد که صحنهی قوی برای هنر و موسیقی آکادمیک در این شهر هستند. در مقایسه با شهرهای بسیار بزرگتر، سنت جان ممکن است از نظر اندازه قابل مقایسه نباشد. با این حال، این شهر به پرورش صحنهی موسیقی خود ادامه داده و در دههی گذشته بسیاری از هنرمندان تحسین شده بین المللی را به سواحل خود جذب کرده که به توسعهی منطقه کمک کرده است. سالن موسیقی سنت جان و اسمیت اسکوئر دو سالن موسیقی مهم در این شهر هستند. از برجستهترین موسیقیدانهای سنت جان نیز میتوان به تیم بیکر (نوازنده)، هدر بامبریک، مری بری، دیوید بنت (نوازنده)، مارتین بنت، جانی برک (ترانه سرای نیوفاندلند) و دین بری اشاره کرد.