ویژگیهای ساختاری ویولنسل
ویولنسل از نظر ساختاری بسیار شبیه به ویولن است. این ساز از چهار بخش اصلی، دسته، تارها، کاسهی طنینی و آرشه تشکیل شده است. دسته همان بخش بالایی کاسهی طنینی ست که کوکها روی آن قرار دارند و در زمان نواختن انگشتان روی آن قرار میگیرد. این ساز مانند ویولن چهار تار دارد که به ترتیب روی لا (سیم اول)، رِ (سیم دوم)، سُل (سیم سوم)، دو (سیم چهارم) کوک میشوند. آرشه نیز مشابه آرشهی ویولن از تار موی اسب تشکیل شده است و روی تارها کشیده میشود. کاسهی طنینی نیز گلابی شکل است. تفاوت اصلی ویولن و ویولنسل در اندازه و نحوهی نواختن آنهاست. ویولنسل یک پایهی فلزی دارد که روی زمین گذاشته میشود و بدنهی ساز بین پاهای نوازنده قرار میگیرد. از این ساز در گروه مختلفی از سبکهای موسیقی از جمله پاپ، جاز، راک، کلاسیک و حتی موسیقی فولک استفاده میشود. از معروفترین نوازندگان ویولنسل میتوان به مستیسلاف روستروپوویچ روسی، پیر فورنیه، لوئیجی بوکرینی، آدرین-فرانسوا سروه و ... اشاره کرد.
آموزش موسیقی در ادینبروگ
ادینبورگ سالهاست که پیشتاز صحنههای کلاسیک، فولک، پاپ و پانک اسکاتلند است. این شهر خانهی قدیمیترین فضای کنسرت اسکاتلند، یعنی تالار سنت سیسیلیا در کاوگیت است که موسیقی کلاسیک را از سالنهای خصوصی خارج کرد و در اواخر قرن هجدهم به عموم مردم عرضه کرد. جشنواره مردمی Ceilidh، که در سال 1951 در سالن Oddfellows (مک سورلیز کنونی) برگزار شد، به عنوان رویدادی شناخته میشود که احیای موسیقی سنتی انگلستان را آغاز کرده است. از مهمترین موسیقیدانهای ادینبروگ میتوان به دیوی جان استون، شرلی منسون، پادی میلنِر، ویستاس، استیو منسون، یونیکورن کید و ... اشاره کرد. جشنوارهی بینالمللی موسیقی ادینبروگ نیز سالانه در این شهر برگزار میشود که از مهمترین جشنوارههای موسیقی در انگلستان است.