ویژگیهای ساختاری کاخن
کاخن یا ساز جعبهای یک ساز کوبهای و متعلق به کشور پرو است که اختراع آن به صدهی 1800 میلادی برمیگردد. یکی از اولین نکات قابل توجه در مورد ساختار این ساز این است که برای نواختن باید رویش بنشینید! و صدای زیبای آن از ضربه زدن روی صفحه جلویی (یا صفحهی تاپا) و صفحات کنار و بالایی ساز ایجاد میشود. این ساز در واقع یک جعبهی مستطیلی از جنس چوب است. در حالی که چوبههای کناری و عقب و جلوی جعبه میتوانند از 0.5 تا 0.75 اینچ ضخامت داشته باشند، تختهی بالایی که نوازنده رویش مینشیند از جنس تخته سه لاست. یک حفره در قسمت عقبی ساز (یا گاهی در دیوارههای چپ و راست ساز) قرار دارد که محل خروج صداست. در بعضی از انواع کاخن به کمک شل و سفت کردن کشش تارها، ساز کوک میشود. از این ساز در سبک فلامنکو و جاز استفاده میشود. از مهمترین کاخن نوازان دنیا میتوان به ماریو کورتس، مایک میدوز، نینا رودریگز و استفان ماس اشاره کرد.
آموزش موسیقی در اسکاتلند
اسکاتلند در سطح بینالمللی بهخاطر موسیقی سنتیاش شناخته میشود، که در طول قرن بیستم و تا قرن بیست و یکم، زمانی که بسیاری از فرمهای سنتی در سراسر جهان محبوبیت خود را به موسیقی پاپ باخته بودند، همچنان پر جنب و جوش باقی ماند. علیرغم مهاجرت و ارتباط توسعه یافته با موسیقی وارداتی از بقیه اروپا و ایالات متحده، موسیقی اسکاتلند بسیاری از جنبههای سنتی خود را حفظ کرده است. در واقع، خود بر بسیاری از اشکال موسیقی تأثیر گذاشته است. معروفترین ساز این شهر، نی انبان است که نوازندگانش لباسهای محلی اسکاتلند را به تن میکنند. گروه پروکلامیر، گروه سیمپل مایندز، گروه اوریج وایت بند، کلاوین هریس، پائولو نوتینی، تکزاس، لوئیس کاپالدی، گروه پریال اسکریم و ... از مهمترین ستارههای موسیقی اسکاتلند هستند. سالن موسیقی افسانهای کینگ تات واه واه توت، برای دههها در صدر صحنهی موسیقی زنده در اسکاتلند بوده و امروز یکی از مشهورترین سالنهای جهان است که به نمایش گروههای موسیقی جدید و نوظهور اختصاص دارد. جشنوارههای موسیقی تارتان هرت، ترنسمت فستیوال، گلس گاو سامر، اِدِن فستیوال، تیره موزیک فستیوال و ... هم تنها بخشی از جشنوارههای موسیقی دنیا هستند که در اسکاتلند برگزار میشوند.